Elmadağ'da, bir odasında yaşadığım evin önündeki komşularım.
Sağdaki en sonunda kendini -arasıra da olsa- eve aldırmayı başardı; kapıyı açtığımızda içeri girer, paspasın üstünde uzun bir süre yuvarlanır, sonra biraz takılır ve çıkar; eve her girişimde kilidin sesini duyar, koşup gelir(di).
Tüm çabalarıma rağmen, soldaki arkadaş, hiç muhatap olmadı; ne benimle ne de bir başkasıyla...
